Paylaştıklarımız kadar sevmiştik birbirimizi, paylaşamadık larımız kadar kopmuştuk işte demiştim denemelerimin birinde. Biriktirdiğim onca duygunun dışa vurumuydu kalemimin ucundan kağıda dökülenler. Sınırlarını benim belirlediğim ve içine neyi hayal edersem, tutunduğum gerçeklerin ne kadarını eklemek istersem o kadarını serpiştirdiğim, kimi zaman kasvetli kimi zaman deniz kokan kimi zaman kuşların eşlik ettiği ne zaman başladığını bildiğim ve biteceği günü asla kestiremediğim bir yol.....

       Çoğu zaman kalemim kadar güzel konuşamam ben, kimsesiz kalan kelimeler arda arda sıralanırken boşluğa, ellerimle ağzımı kapatıp durduramam. Anlamını ses tellerinde yitiren  bir cümlenin hazin sonu yazar konuşma bittiğinde ....Bazen olağandan çok uzak bir fikre,bazen bir kelimeyi olmadık bir biçime dönüştürdüğü şiirler olur, beyaz bir kağıdın peşine düşeriz gecenin bir vaktinde. 

      Yolunuz düşerse sessiz bir satır yığınına,

       Ben kalemim bekleriz.......